Όταν είδαν όμως οι στρατιωτικοί πως ο λαός  δεν πίστεψε το παραμύθι τους, έστειλαν τα τάνκς για να επιβάλλουν την τάξη. Οι χωροφύλακες οπλισμένοι πυροβολούσαν εν ψυχρώ τους φοιτητές που δεν είχαν όπλα. Αρκετοί έπεσαν νεκροί. Άλλοι ποδοπατούνταν και δέρνονταν αλύπητα με τα γκλομπς στους δρόμους και τα στενά γύρω από το Πολυτεχνείο. Τα κρατητήρια γέμισαν αγωνιστές. Μα η φωνή του λαού εξακολουθούσε να βροντοφωνάζει: ΨΩΜΙ ? ΠΑΙΔΕΙΑ ? ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ , ΖΗΤΩ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Ένα τανκ στάθηκε έξω από τη βαριά σιδερένια πύλη του Πολυτεχνείου. Οι στρατιώτες διστακτικοί. Έβλεπαν πως οι φοιτητές ήταν άοπλοι , μια χούφτα παιδιά που θα μπορούσαν να είναι τα αδέλφια τους. Μα η διαταγή ήταν ξεκάθαρη. Να γκρεμιστεί η πόρτα, να εκκενωθεί το Πολυτεχνείο. Και γκρεμίστηκε. Μαζί της γκρεμίστηκε όμως και το χάρτινο οικοδόμημα της χούντας που δεν άντεξε το βάρος των λαθών της και ύστερα από λίγους μήνες τον Ιούλιο του 1974, παρέδωσε την εξουσία στους πολιτικούς.  Ήταν εκείνη η μέρα η 17 Νοέμβρη 1973 που ξαναφύσηξε ο άνεμος της ελευθερίας στον τόπο μας.

   Το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι απλό και ξεκάθαρο, ιδιαίτερα σήμερα. Όλες οι εξουσίες πρέπει να  πηγάζουν από το λαό και να ασκούνται για το συμφέρον του λαού. Κάθε αντίθετη θέση βρίσκει το λαό απέναντι και είναι καταδικασμένη .

   Τα γεγονότα που συνέβησαν στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη του 1973 δεν ήταν μεμονωμένα, δεν ήταν κάτι το ξαφνικό και αναπάντεχο στην ιστορία του λαού μας. Τα γεγονότα αυτά πρέπει να θεωρηθούν προέκταση των γεγονότων που ξεκινούν από την Εθνική Αντίσταση 1940 - 1944, περνούν μέσα από τους δημοκρατικούς αγώνες για δημοκρατία και προκοπή και φτάνουν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου που είναι η μεγαλύτερη εκδήλωση αντίστασης του λαού μας τα τελευταία  χρόνια.