Σχολικό Έτος 2021-22

Ώρα

Ενημέρωση


Ασφάλεια στο Διαδίκτυο

sid2015 saferinternetgr logo

Who's Online

Έχουμε 2 επισκέπτες συνδεδεμένους

Πολυτεχνείο

Τα βάσανα, οι εξορίες, οι ταπεινώσεις σπάνια έφταναν στο λαό γιατί η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες ήταν στα χέρια της χούντας και σ? όλα υπήρχε λογοκρισία. Αλλά η πίκρα σιγά ? σιγά μεγάλωνε, φούντωσε και έγινε οργή . Και άρχισαν τότε οι πρώτες αντιδράσεις ενάντια στη Χούντα. Οι εργάτες έκαναν απεργίες, οι σπουδαστές των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων έκαναν αποχές μαθημάτων.

Η αγανάκτηση μεγαλώνει. Τα προβλήματα αντί να λύνονται, πληθαίνουν. Η νεολαία και προπαντός οι φοιτητές, βλέπουν ότι τα αιτήματά τους τα σχετικά με την αποκατάσταση της δημοκρατίας στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τον εκδημοκρατισμό της λειτουργίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος, δεν Θα λυθούν, αν δεν γίνει πολιτική αλλαγή στην πατρίδα μας.

Για την συγκεκριμένη αυτή αλλαγή ο αγώνας των φοιτητών γίνεται κάθε μέρα και πιο έντονος, και σιγά ? σιγά από καθαρά φοιτητικός και συνδικαλιστικός γίνεται αγώνας όλου του ελληνικού λαού, γίνεται αγώνας πολιτικός, γίνεται αγώνας για τα πιο απαραίτητα: Ψωμί ? Παιδεία ? Ελευθερία.

Και φθάνουμε στο Νοέμβρη του 1973 που οι φοιτητές με κέντρο το Πολυτεχνείο θ? αρχίσουν ένα αγώνα ενάντια στο καθεστώς της χούντας. Ο αγώνας του Πολυτεχνείου από φοιτητική διαμαρτυρία γίνεται λαϊκό ξέσπασμα για τα όσα υπόφερε ο λαός στα χρόνια της πιο σκληρής δικτατορίας που γνώρισε αυτός ο τόπος.

Στον αγώνα παίρνουν μέρος όχι μόνο φοιτητές, αλλά και πολίτες όλων των κοινωνικών τάξεων και πολιτικών παρατάξεων: Ξεκινούν ένα αγώνα δύσκολο, μα τους δυναμώνει η πίστη στην ελευθερία και τους στηρίζει η ελπίδα πως η δικτατορία δεν μπορεί να μείνει πια πολύ ακόμα και πως θα ξημερώσει για την πατρίδα η πολυπόθητη μέρα της λευτεριάς.

Τα ελληνικά νιάτα γι? άλλη μια φορά ξεσηκώθηκαν για να δικαιώσουν τον Ελ. Βενιζέλο, που είπε: «Ένα Έθνος χωρίς επαναστατημένα νιάτα είναι χαμένο».

Για τρεις μέρες η καρδιά της Αθήνας, η καρδιά της Ελλάδας χτυπάει στο Πολυτεχνείο. Το Πολυτεχνείο γεμάτο αγωνιστές της ελευθερίας και της Δημοκρατίας, στα προαύλια, στις αίθουσες, στις ταράτσες, τραγουδούν και φωνάζουν: «Ζήτω η Λευτεριά, Κάτω η τυραννία, Είμαστε αδέρφια. Συνεχίζουν τον αγώνα τους, με μόνο όπλο τα ειρηνικά τους συνθήματα στα οποία ο δικτάτορας Θα στείλει τα τανκς να τα χτυπήσουν.

Πράγματι νύχτα 16ης Νοέμβρη προς 17η τα τανκς πλησιάζουν το Πολυτεχνείο. Οι πολιορκημένοι φοιτητές φωνάζουν «Φαντάροι, είμαστε άοπλοι, είμαστε αδέρφια, μη μας χτυπήσετε».

17 Νοεμβρίου Ώρα 3 το πρωί. Ένα τανκς γκρεμίζει την πόρτα του Πολυτεχνείου και στρατός και αστυνομικοί μπαίνουν στο προαύλιο. Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών και των ελεύθερων αγωνιζομένων πολιτών δεν ξανακούστηκε.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έδιωξε αμέσως τη δικτατορία, συντέλεσε όμως πολύ στην πτώση της, λίγους μήνες αργότερα.

Το Πολυτεχνείο είναι ζωντανό ως συλλογική μνήμη επί δεκαετίες, γιατί έφερε αποτελέσματα,  γιατί άλλαξε τα δεδομένα της εποχής, γιατί κίνησε την ιστορία της χώρας. Οράματα νέων ανθρώπων μέσα από τα συνθήματα, «ναι στη Δημοκρατία- όχι στο φασισμό», μετουσίωσαν κοινωνικές και πολιτικές ελπίδες γενεών και γενεών μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πέρασαν πολλά χρόνια και έγιναν πολλά στη χώρα. Δεν πρέπει να μηδενίζουμε όσα έγιναν.  Όμως, κάθε στιγμή πρέπει να έχουμε αυτογνωσία και να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Οι τέσσερις δεκαετίες και πλέον μετά το Πολυτεχνείο ήταν δεκαετίες που χτίσαμε τη Δημοκρατία μας, που αποκτήσαμε και κατακτήσαμε μεγάλα επιτεύγματα σε όλα τα επίπεδα, που άλλαξε η Ελλάδα Σύραμε, όμως, και παθογένειες αιώνων και προβλήματα, που σήμερα έχουν φτάσει πραγματικά στα όριά τους.

Στα χρόνια που πέρασαν η κατανάλωση και ο καταναλωτισμός έγιναν αξίες. Η ατομική ευημερία χωρίς κανόνες έγινε αρχή και η καταπάτηση των συλλογικών κανόνων έγινε καθημερινότητα στη χώρα μας.

Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας μετέτρεψε το σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» σε «Εύκολο χρήμα-Αμορφωσιά-Ασυδοσία».

Χρειάζεται επαναπροσδιορισμός αξιών και αρχών. Χρειαζόμαστε αυτό που όλοι λέμε τόσο πολύ και κάνουμε τόσο λίγο, το «εμείς» μπροστά από το «εγώ». Μέσα σε αυτή την κρίση, που όλοι βιώνουμε και περιγράφουμε, χρειαζόμαστε συλλογικότητα και συναινέσεις, για τις οποίες δεν είμαστε περήφανοι ότι πετύχαμε ως χώρα, παρά μόνο σε περιόδους μεγάλων επαναστάσεων, μεγάλων αλλαγών ή μεγάλων κρίσεων.

Σήμερα  τα μηνύματα είναι ζωντανά, το «όχι στο φασισμό» υπάρχει και σήμερα. Ο κοινωνικός φασισμός είναι γύρω μας, τον ζούμε. Το σύνθημα «Ψωμί , Παιδεία, Ελευθερία» έχει σήμερα τη δική του έννοια. Μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά.

Πρέπει, λοιπόν, σήμερα στη γκρεμισμένη πόρτα του Πολυτεχνείου, με Γνώση και Σκέψη, να αναστοχαστούμε τι είχαμε, τι χάσαμε, τι μας πρέπει.